BLUE BIRD [CHANBAEK]

คำเตือน

     นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง อาจมีเนื้อหาที่รุนแรง ผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 15 ปี ควรได้รับคำแนะนำ.

...............................

     กรี๊ดดดดดด..

     ปัง! ปัง! ...  ปัง!

     เสียงกรีดร้องดังขึ้น ตามด้วยเสียงพญามัจจุราชคำรามดังก้องในกลางดึก ณ บ้านหลังใหญ่ สร้างความตกใจให้กับสมาชิกผู้อาศัยของบ้าน ทุกคนวิ่งมารวมตัวกันที่ห้องโถงกลางอย่างมิได้นัดหมาย มีเพียงเจ้าของบ้านกับภรรยาและลูกน้อยวัยห้าเดือนเท่านั้นที่เหล่าสมาชิกยังไม่ได้เห็นหน้า

     "เสียงอะไรอ่ะป้า..เหมือนเสียงปืนเลย"

     น้อยหน่าเด็กสาววัยสิบห้าปีลูกบุญธรรมของจอห์นผู้เป็นเจ้าของบ้านเอ่ยถามเมื่อวิ่งมาถึงกลางห้อง

     "ชู่ววว์..." ลุงปุ่นชายวัยกลางคนใช้นิ้วชี้จรดริมฝีปากตัวเองเพื่อบอกให้เงียบเสียง พลางยกปืนพกในมือขึ้นมากระชับไว้ให้มั่นก่อนจะมองหน้ากันกับป้าแมวผู้ซึ่งเป็นภรรยาแล้วพยักหน้าให้กัน

     "น้อยหน้ามาอยู่ข้างป้าเร็ว" ป้าแมวกระซิบเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินกันแค่สามคน ก่อนจะควักปืนอีกกระบอกที่เหน็บอยู่ทางด้านหลังของตนขึ้นมาถือไว้เช่นกัน

     สามชีวิตค่อยๆเดินขึ้นไปสู่ชั้นสองของบ้านช้าๆด้วยการนำของลุงปุ่น ความเงียบเข้าปกคลุมบ้านทั้งหลังมีเพียงเสียงนาฬิกาเรือนใหญ่ส่งสัญญาณบอกว่าเป็นเวลาเที่ยงคืน ด้วยสัญชาตญาณทหารเก่าลุงปุ่นรู้สึกว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลเป็นแน่จึงยกมือห้ามให้อีกสองคนหยุดยืนอยู่ข้างผนังใกล้ๆกับประตูห้องของเจ้านาย

     ชายวัยกลางคนค่อยย่างเท้าเข้าใกล้ประตูทีละนิดอย่างระมัดระวัง พร้อมกับเอื้อมมือบิดลูกบิดอย่างเบามือ และเมื่อมองเข้าไปในห้องนอนของผู้เป็นนายภาพที่ได้เห็นคือ จอห์นนอนนิ่งจมกองเลือดอยู่ที่พื้น ข้างตัวมีข้าวของกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้อง ถัดไปที่ใกล้หน้าต่างเดือนนภานอนสลบอยู่ในสภาพไม่ต่างกันกับสามี เปลือกตาปิดสนิทลมหายใจรวยรินใกล้ขาดเต็มที

     "คุณท่าน!/คุณผู้หญิง!"

     สองเสียงร้องประสานกันเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ก่อนที่ลุงปุ่นจะปรี่เข้าไปใกล้กับจอห์นที่นอนนิ่งอยู่พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบห้องที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งวี่แววของผู้บุกรุก

     "คุณหนูล่ะ..คุณหนูอยู่ที่ไหน"

     ป้าแมวมองหาเด็กน้อยวัยห้าเดือนที่ควรจะอยู่ในเปลนอนแต่ก็ไม่ได้อยู่อย่างที่คิด หันกลับมองหน้าผู้เป็นสามีอีกครั้งก่อนที่จะเดินเข้าหากัน

     "มันพาคุณหนูไปแล้ว"

     ลุงปุ่นเอ่ยเบาๆพร้อมกับสวมกอดผู้เป็นภรรยา ก่อนจะกวักมือเรียกน้อยหน่าที่ยืนอยู่หน้าประตูให้เข้าไปหาและถอดสร้อยเส้นหนึ่งที่ใส่ติดตัวไว้เป็นประจำให้กับเด็กสาว

     "เก็บสร้อยเส้นนี้ไว้ให้ดี..สักวันมันจะพาคุณหนูไปในที่แห่งหนึ่ง..และขอให้จำเอาไว้อย่าให้ใครรู้เด็ดขาดว่าคุณหนูเป็นใคร"

     "แล้วลุงจะไปไหน แล้วคุณท่าน..คุณผู้หญิง-" น้อยหน้าไม่เข้าใจว่าลุงปุ่นกำลังจะบอกอะไร แต่ก็ยังรับสร้อยมาถือไว้ด้วยมือที่สั่นเทา

     "อยู่กับป้านะลูก อย่าลืมที่บอก อย่าไว้ใจใครทั้งนั้น" พูดเสร็จชายวัยกลางคนก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ป้าแมวกับน้อยหน้าอยู่กันตามลำพัง

     "เดี๋ยวป้าจะไปโทรแจ้งตำรวจนะคะ"

     ป้าแมวเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้น้อยหน่าที่ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ยืนอยู่ที่เดิม แม้เป็นศพคนตายน้อยหน่าก็ไม่ได้กลัวอย่างเช่นที่เด็กผู้หญิงคนอื่นๆจะหวาดกลัว ตรงกันข้ามยิ่งอยากรู้อยากเห็น และในตอนนั้นสายตาของเธอก็พบกับบางอย่างที่อยู่ใต้ฝ่ามือของพ่อบุญธรรม

     กระดาษแผ่นเล็กสีฟ้าอ่อนเปื้อนเลือดวางอยู่ตรงนั้น น้อยหน่าค่อยเก็บมันขึ้นมาแล้วเธอก็ต้องแปลกใจเมื่อได้เห็นข้อความนั้น พร้อมด้วยรูปนกตัวน้อยที่ท้ายกระดาษด้านล่าง

"อย่าตามหา..อย่าจดจำ...อย่าเชื่อใจ" 

...........BLUEBIRD..........